Tema 3: A ensinanza-aprendizaxe e certificación de linguas estranxeiras polas institucións internacionais.

Ola a todos e todas!

Nesta entrada de blog vou tratar o tema tres do temario, o cal ten o seguinte título: A ensinanza-aprendizaxe e certificación de linguas estranxeiras polas institucións internacionais. Así, vou tratar os contidos e actividades que me gustaron e me pareceron interesantes deste tema.

Primeiramente gustaríame falar das persoas involucradas no proceso de ensinanza-aprendizaxe, e en concreto dos responsables de deseños de cursos. Agradaríame falar dos cursos que podemos encontrar por Internet como de “Aprende inglés en 1000 palabras”. Creo que os cursos de idiomas son moi útiles para a xente que quere iniciarse nunha lingua e non ten acceso a ningunha clase, academia, etc. e asiste a un curso online. É unha moi boa idea tanto para iniciarse como para aquelas persoas que queiran perfeccionar a lingua que están aprendendo. Sen embargo, na miña opinión deberíanse evitar os cursos de inglés, por exemplo, do tipo do antes mencionado. Creo que este tipo de cursos non son realmente efectivos para aprender ningunha lingua, xa que 1000 palabras non son tantas. O abanico de termos posibles a usar á hora de comunicarnos non serían suficientes. Ademais, estaríase descoidando a gramática, co que se cometerían unha gran cantidade de faltas. No inicio da aprendizaxe da lingua poden ser pasables, pero a medida que se mellora nun idioma hai que intentar ter un pouco máis de precisión. Amais, un idioma apréndese realmente con esforzo despois de varios anos, e non cun método sinxelo. Polo tanto, este tipo de cursos están ben para iniciarse nunha lingua e gañar un coñecemento básico mais non para ser un usuario competente.

Outro tema moi interesante do que se podería estar falando moito tempo é as metodoloxía. Con respecto a este tema hai bastante controversia xa que moitos autores, profesores, etc. creen que a metodoloxía que eles aplican nas clases é a correcta, outros distintos creen que a que eles usan é a adecuada, etc. Ademais, hai moitas actualizacións con respecto ás metodoloxías porque estase nunha busca constante dun modelo de ensinanza-prendizaxe único e eficaz para todo o mundo. Creo que unha metodoloxía única que sirva para todo o mundo e que se poida aplicar en todas as clases non se vai encontrar nunca. As clases están repletas de heteroxeneidade, cada alumno estuda e aprende dunha maneira diferente, o cal fai moi difícil encontrar unha metodoloxía idónea para todo o alumnado. Todas as metodoloxías presentan as súas vantaxes e as súas desvantaxes e polo tanto o que se debería facer sería coller aqueles aspectos que nos parezan positivos das numerosas metodoloxías existentes e, como di o Marco de referencia, aplicalos por cada profesor á cada clase segundo as súas características.

Unha das opcións que máis me gustan e, sempre que se teñan medios, é traer a algún falante nativo a dar unha conferencia sobre un tema, algún profesor de conversación que traballe tamén na clase, contacto con escolas estranxeiras etc. para que o alumnado poida usar e poñer en práctica a lingua nun contexto real. Cando unha persoa ve utilidade ós coñecementos que está estudando, e neste caso a un idioma estranxeiro ó falar cun nativo, motívase e quere seguir mellorando e seguir aprendendo. Ó mesmo tempo, non todo pode ser conversar xa que nun idioma hai moitos aspectos que aprender, como a gramática. Creo que tamén e necesario estudar este tipo de partes máis “aburridas”. Tamén é certo que hai maneiras de estudalas, e non só van ser aprendendo de memoria as estruturas nun papel. O primeiro paso pode ser ese, mais non é o único e á hora de poñer en práctica eses coñecementos pódense facer diálogos, presentacións, xogos online, etc. En definitiva, opcións que motiven a aprendizaxe do alumnado. Por lo tanto, o profesorado deberá elixir aquelas opcións que mellor se adecúen a cada clase favorecendo sempre a autonomía e a participación.  

Outro tema do que me gustaría falar son os errores e as faltas que se cometen nas clases dunha lingua estranxeira. Creo que si se deben corrixir os erros nas clases de idiomas para evitar que se fosilicen. Aínda que hai alumnos que non queren que se lles corrixa hai que acostumalos a elo. No caso de que o alumno ou alumna cometera unha falta, que non un erro, creo que non se debería corrixir xa que esta persoa dáse conta e por motivos momentáneos, como o nerviosismo, cometeu esa falta. No caso de que sexa un erro fosilizado creo que o profesor ou profesora ten que facer algo ó respecto para intentar corrixilo. Dito isto, creo que tampouco é a solución estar corrixindo cada erro a un alumno cando se expresa. Ista corrección constante o que vai facer é desmotivalo e facer que non queira participar máis. A medida que a persoa gañe coñecemento dunha lingua xa irá corrixindo a maioría dos erros que cometía.

A actividade que fixemos para este tema pareceume moi interesante. Por grupos, tivemos que buscar información para as diferentes metodoloxías como a sugestopedia, método del silencio ou método audiolingüe. Persoalmente non coñecía algunha metodoloxía como o método do silencio. Resultou moi positiva esta actividade xa que puidemos coñecer de qué trataban as diferentes metodoloxías.

Finalmente, aprender un idioma é unha tarefa difícil e non nos podemos deixar enganar por un curso que pinta as cousas fáciles. Aprender un idioma leva o seu tempo e dedicación, e iso non se vai suplir por un curso de 1000 palabras. Tamén nesta unidade recapituláronse metodoloxías que existen na actualidade mais non hai un única modelo efectivo, senón que teñen que ser os profesores os que apliquen á clase todas as cousas positivas que presentan cada unha delas para lograr a máxima aprendizaxe dos seu alumnado.

Moitas gracias!